Een veel voorkomende zorg voor een erflater is hoe hij kan voorkomen dat iemand zijn testament aanvecht. Dit is misschien niet verwonderlijk, aangezien in Australië bijna de helft van alle testamenten wordt aangevochten.
Het is echter mogelijk een testament zo op te stellen dat de kans op betwisting wordt verkleind en de bedoeling achter de testamentaire bepaling wordt verduidelijkt. Bovendien kan een erflater zijn vermogen vóór zijn dood structureren om de omvang van de betwistbare nalatenschap tot een minimum te beperken.
In dit artikel wordt uiteengezet hoe een nalatenschap zo kan worden ingericht dat de wensen van de erflater kunnen worden gerespecteerd, zelfs als het niet mogelijk is iemand volledig te beletten zijn testament aan te vechten.
Wat houdt het aanvechten van een testament in?
De Administration and Probate Act 1958 staat een beperkte lijst van mensen toe een Testators Family Maintenance (TFM) vordering in te dienen om een testament te betwisten.
Het Hooggerechtshof kan, na onderzoek van de feiten van de zaak en de ingediende beëdigde verklaringen en bewijsstukken, ervoor kiezen om de nalatenschap van de overledene te herverdelen ten gunste van de eiser.
Gronden voor betwisting van een testament in Australië
Elke TFM vordering wordt beoordeeld op zijn eigen merites, maar een vordering zal alleen succesvol zijn als het voldoet aan drie criteria: ten eerste moet de eiser een in aanmerking komende partij, ten tweede moeten zij behoefte hebben aan financiële bijstand, en ten slotte moet er bewijs zijn dat de overledene niet in hun morele plicht om voldoende voorzieningen te treffen voor de eiser in hun testament.
Wie kan een testament aanvechten in Australië?
De wetgeving verbiedt iedereen behalve degenen met de juiste status om een testament aan te vechten. De Administration and Probate Act 1958 beperkt de lijst van in aanmerking komende eisers tot:
- Een echtgenoot, feitelijke of geregistreerde partner van de overledene;
- Een voormalige echtgenoot of feitelijke partner die op grond van de Family Law Act 1975 redenen had om tegen de overledene een rechtsvordering in te stellen, maar die de zaak niet kon doorzetten of afronden wegens het overlijden van de erflater;
- Iemand die een geregistreerde zorgrelatie had met de erflater;
- Een kind (met inbegrip van een stiefkind, aangenomen kind, biologisch of geadopteerd kind) van de overledene dat jonger is dan achttien jaar, een voltijds student jonger dan vijfentwintig jaar, of iemand met een handicap; en
- een volwassen kind van de overledene dat financiële moeilijkheden ondervindt.
Hoe voorkom je dat iemand een testament aanvecht
Hoewel het niet mogelijk is om alle kans uit te sluiten dat iemand een testament betwist, kan een erflater wel stappen ondernemen om de kans dat dit gebeurt te verkleinen. Boven alle andere factoren, is het essentieel dat een erflater een advocaat inschakelt om hun testament op te stellen. Een erfrecht advocaat kan zijn cliënt adviseren over zijn verantwoordelijkheden krachtens het erfrecht, en passende bepalingen opstellen om de kans op een vordering zo klein mogelijk te maken. Goed juridisch advies zorgt er ook voor dat een testament geldig en juridisch bindend is.
Een van de doeltreffendste manieren om iemand ervan te weerhouden een testament aan te vechten, is het treffen van voorzieningen voor iedereen die een vordering heeft op de nalatenschap. Een ervaren advocaat zal zijn cliënt adviseren zijn testament “naar redelijkheid” op te stellen, omdat dit de toets is die de rechtbank zal toepassen als een vordering voor de zitting wordt gebracht. De erflater kan in het testament ook de reden voor specifieke legaten toelichten en blijk geven van besef van en zorg voor de financiële omstandigheden van elke begunstigde. Zo kan er geen onduidelijkheid bestaan over de bedoeling van de erflater in het geval er een vordering tegen de nalatenschap wordt ingesteld.
De activa structureren
Als een erflater een van zijn personen ten laste wil “onterven”, is het niet voldoende om in het testament te vermelden dat dit de bedoeling was. De wet staat niet toe dat een erflater ervoor kiest om zijn of haar personen ten laste te onterven.
Een erflater kan zijn nalatenschap op een andere manier plannen door zijn vermogen zo te structureren dat de omvang van de betwistbare nalatenschap minimaal is.
Een erflater kan bijvoorbeeld een bindende voordracht voor een overlijdensuitkering ondertekenen, zodat de opbrengst van een levensverzekering en een pensioenuitkering rechtstreeks aan een gekozen persoon wordt uitbetaald. Daarnaast kan een erflater regelen dat hij onroerend goed en bankrekeningen samen met de door hem gekozen begunstigde bezit, zodat de gezamenlijke eigenaar na zijn overlijden door het overlevingsrecht de enige eigenaar wordt.
Een erflater kan er ook voor kiezen om vóór zijn overlijden schenkingen te doen aan de begunstigden van zijn keuze, zodat de goederen niet worden opgenomen in de nalatenschap van de overledene en dus niet in aanmerking komen voor herverdeling als iemand het testament betwist. Op die manier kan de erflater de begunstigde ook zien genieten van zijn schenking, en hoeft de begunstigde niet te wachten tot het testament is opgesteld.